A Car is Four Wheels and a Passenger, An installation at Sussita: The Exhibition, Haifa City Museum
A Car is Four Wheels and a Passenger
An installation at Sussita: The Exhibition, Haifa City Museum
This exhibition, Sussita: The Exhibition, delves into the early years of Israel’s attempt to create an automotive industry. Within this broader historical exhibition, and together with curators Yifat Ashkenazi and Avi Weisblai, as well as my father Nissim Tamir, I created an installation titled A Car is Four Wheels and a Passenger, offering a deeply personal lens into this story.
My father, a blue-collar worker at the factory, along with his siblings, became part of the fabric of a story centered around the Sussita—Israel’s only locally produced car. Raised in the same factory town, I grew up witnessing my father’s deep connection to this car, a connection that reflected a world both familiar and distant.
Using drawings, wallpapers, stickers, stories, and film, the installation provides a glimpse into this world, which is full of paradoxes: life and death, love and hate, exploitation and survival. The factory both used its workers and provided them with wages that sustained their families. Even children became part of this complex story, contributing to a reality that was as hopeful as it was filled with contradictions.
המכונית שאימא שלי קיבלה כשעברנו לדניה
בדיוק עברנו מטירת הכרמל לשכונת דניה בחיפה. להורים שלי לא באמת היה את הכסף הדרוש לקניית הבית הפרטי עם הגינה והנוף לים. כדי להגשים את החלום שלהם הם מכרו את כל מה שהיה להם, כולל את הרכב של אימא שלי. אבל אימא עדיין הייתה צריכה רכב כדי להגיע לעבודה בטכניון, ולכן אבא שלי הביא לה מכונית רום כרמל. הבושה הכרוכה בנסיעה במכונית הרום כרמל הלבנה בשכונת דניה העשירה כנראה אפילו הזיזה במשהו לאבא שלי. יום אחד הוא החליט להפתיע את אימא שלי: הוא לקח את הרכב ובלי לומר לה צבע אותו בצבע כחול מטאלי נוצץ. בכל פעם שאני חושבת על זה אני צוחקת. הוא החליט שהרום כרמל כל כך מזוהה עם הצבע הלבן, שאולי אם הוא יצבע אותה בצבע של מכונית חדישה אף אחד לא יזהה את הרכב.
אימא שלי נסעה ברכב הזה (וגם אנחנו) במשך כמה שנים טובות. לאחרונה, כאשר שוב העלינו את הסיפור הזה בינינו, אימא שלי סיפרה לי שכאשר אבא שלי קרא לה להראות לה את ההפתעה הגדולה, הוא לא ידע שהבוס של אימא שלי בדיוק קנה רכב חדש בצבע הזה.
السيارة التي حصلت عليها والدتي عندما انتقلنا إلى دينيا
كنا قد انتقلنا للتو من طيرة الكرمل إلى حي دينيا في حيفا. لم يكن لدى والدي المال اللازم لشراء المنزل الخاص بالحديقة والمطل على البحر. ولتحقيق حلمهم باعوا كل ما يملكون، بما في ذلك سيارة والدتي. لكن أمي كانت لا تزال بحاجة إلى سيارة للذهاب إلى العمل في التخنيون، لذلك أحضر لها والدي سيارة روم كرمل. لا بد أن الخزي الذي ينطوي عليه قيادة سيارة الروم كرمل البيضاء في حي دينيا الغني قد أثر في والدي.
وفي أحد الأيام قرر أن يفاجئ والدتي: فأخذ السيارة ودون أن يخبرها قام بطلائها باللون الأزرق المعدني اللامع. في كل مرة أفكر في ذلك أضحك. قرر أن روم الكرمل مرتبطة باللون الأبيض، بحيث أنه إذا دهنها بلون سيارة حديثة فلن يتعرف أحد على السيارة.
قادت والدتي هذه السيارة (وكذلك نحن) لعدة سنوات جيدة. مؤخرًا، عندما طرحنا هذه القصة مرة أخرى، أخبرتني أمي أنه عندما اتصل بها والدي ليُريها المفاجأة الكبرى، لم يكن يعلم أن مدير أمي في العمل كان قد اشترى للتو سيارة جديدة بهذا اللون.
The car my mother got when we moved to Denya
We had just moved from Tirat Hacarmel to the Denya neighborhood in Haifa. My
parents didn’t really have the money they needed to buy a private house with a
garden and a view of the sea. To realize their dream, they sold everything they had,
including my mother’s car. But she still needed a car to get to work at the
Technion[1], and so my father brought her a Rom Carmel. The embarrassment of
driving the white Rom Carmel in the affluent Denya neighborhood even moved my
father in some way. One day he decided to surprise my mother. He took her car, and
without saying a word repainted it in a glistening metallic blue. I laugh every time I
think about it. He decided that since the Rom Carmel is so identified with the color
white, if he painted it in the color of a brand-new car, nobody would recognize it.
My mother used that car (and so did we) for quite a few years. Recently, when we
were together and recalled the story, my mother told me that when my father called
her to show her the great surprise, he didn’t know that my mother’s boss had just
bought a new car in the same blue color.
[1] Technion – Israel Institute of technology
אמן החלטורות
בשנה השנייה בצלאל הכרתי את עמרי. אני זוכרת כמה הוא שמח לגלות שאבא שלי מכונאי וחשב שמרגע זה לא יצטרך לשלם על הטיפולים לטנדר סובארו שלו. ואכן, בפעם הראשונה שקרה משהו לרכב עמרי הביא אותו לתיקון במוסך של אבא. כשהוא הגיע להוציא את הרכב הוא שם לב שיש חור חדש בלוח השעונים, שממנו יוצא מתג אדום שלא היה שם קודם. עמרי ההמום שאל את אבא שלי: “ניסים, מה זה הכפתור החדש בלוח השעונים?”, והוא ענה לו בנונשלנטיות: “אה, פשוט לא הצלחתי לפתור את הבעיה שהייתה שם, אז עקפתי אותה. עכשיו, לפני שאתה רוצה להניע את הרכב, קודם כל תרים את המתג.”
עמרי היה צריך להיפטר מהרכב כשהיו שם כבר יותר מדי מתגים על לוח השעונים, עד שאפילו אבא שלי כבר לא זכר מה כל אחד מהם עושה.
فنان الخلطورة
في سنتي الثانية في بتسلئيل، التقيت بعومري. أتذكر كم كان سعيدًا عندما اكتشف أن والدي ميكانيكيًا واعتقد أنه من الآن فصاعدًا لن يضطر إلى دفع تكاليف صيانة تندره الصغير من طراز سوبارو. وبالفعل، في المرة الأولى التي حدث فيها شيء لسيارة عومري، أحضرها إلى مرآب والدي لإصلاحها. وعندما جاء لإخراج السيارة، لاحظ وجود ثقب جديد في لوحة القيادة، يخرج منه مفتاح أحمر لم يكن موجوداً من قبل. عمري المصدوم سأل والدي: “نيسيم، ما هو الزر الجديد على لوح الساعات؟”، فأجاب بلا مبالاة: “أوه، لم أتمكن من حل المشكلة التي كانت موجودة، لذلك تجاوزتها. من الآن، قبل أن تريد تشغيل السيارة، قم برفع الزر.”
كان على عومري أن يتخلص من السيارة عندما كان هناك عدد كبير جدًا من المفاتيح على لوحة الساعات، حتى أن والدي لم يعد قادرًا على تذكر ما فعله كل واحد منهم.
The improvisation artist
In my second year at Bezalel, I met Omri. I remember how glad he was to discover that my father was a mechanic, and that from that moment on he would not have to pay for servicing his Subaru light pickup. And indeed, the first time the vehicle had a problem, Omri brought it to my father’s garage for repair. When he came to collect it, he noticed a new hole in the dashboard, with a red switch protruding from it that had not been there before. Omri, astonished, asked my father: “Nissim, what is that new switch in the dashboard?” My father answered nonchalantly: “Ah, I simply was not able to solve the problem you had there, so I bypassed it. Now, before you start the car, lift the red switch.”
Omri eventually had to get rid of the car when there were so many switches on the dashboard that even my father no longer remembered what each one was for.
Credits:
Editing (Hebrew): Yaron David
Translation to English: Mike Rogoff
Translation to Arabic: Raji Bathish
Photography Credit: Yevgeny Idel